atrehentezar

آوازه شخصیت‌های بزرگ تاریخی، محصور در یک زمان نمانده و همواره، نسل‌های آینده را متأثر کرده‌است.
بزرگ‌مردانی که قرن‌ها پیش زیسته‌اند؛ اما هنوز هم جهانی، وامدار نوع نگاه یا آثار آنان است.
امروز، به بهانه بزرگداشت شاعر نامی ایرانی، «شیخ عطار نیشابوری»، نگاهی کوتاه به زندگی این هنرمند پرآوازه خواهیم داشت.

«محمدرضا شفیعی کدکنی»، در مقدمه‌ای که بر «منطق‌الطیر» نوشته‌، اشاره می‌کند که شخصیت عطار در «ابر ابهام» است و تنها می‌دانیم که او در نیمه‌ی دوم قرن شش و ربع اول قرن هفتم می‌زیسته‌است، زادگاه او نیشابور و نامش، آنگونه که عطار گاهی در اشعارش به هم‌نامی خود با پیامبر اسلام اشاره می‌کند، «محمد» بوده‌است.

عطار، داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت و در عرفان مرید سلسله‌ی خاصی از مشایخ تصوف نبود و به کار عطّاری و درمان بیماران می‌پرداخت.[1]
ازین باب در بیشتر شعرهایش از خود به نام «عطار» یاد می‌کند، گاهی نیز لفظ «فرید» را که مخفف لقبش «فریدالدین» است، برای تخلص می‌آورد.
وی علاقه‌ای به مدرسه و خانقاه نشان نمی‌داد و دوست داشت راه عرفان را از داروخانه پیدا کند؛ علاوه بر این شغل عطاری خود، عامل بی‌نیازی و بی‌رغبتی عطار به مدح‌گویی برای پادشاهان شد.[2]

آثار به جا مانده از وی بسیار ارزشمند و گرانبها هستند.
در این راستا می‌توان به دیوان اشعار، اسرارنامه، الهی‌نامه، منطق الطیر و… اشاره کرد و همچنین آثار منثور وی شامل اخوان‌الصفا و تذکرةالاولیا است.[3]

مرگ این شاعر نامی و پرآوازه در سال ۶۱۸ هجری قمری، به هنگام حمله‌ی مغول بود و در نزدیکی دروازه شهر به دست سربازان مغول رقم خورده‌است و متاسفانه، تمام آثار وی سوزانده شد و آثاری که از وی در دست است، تنها آثاریست که قبل از حمله‌ی مغول، به سایر شهرها برده شده بودند.[4]
آرامگاه فریدالدین عطار نیشابوری، در محله باستانی شادیاخ نیشابور واقع شده‌است.

یاد و نامش گرامی‌باد.