شهادت هفتمین سپر سعادت
الله اعلم حیث یجعل رسالته.
خدا آگاهتر است رسالتش را کجا قرار دهد.سوره انعام آیه 124
هفتمین سپهر سعادت ،امام موسی بن جعفر در پی شهادت امام صادق(ع) زمام زندگی دو سرای مسلمانان جهان را به دست گرفت و در زندگی آکنده از مصائب و زندانهای طولانی ،این بار گران را چنان که شایسته بود به مقصد رساند. امام علیه السلام در بحبوحه حکومت سرکوبگرانه ی هارون جنبش مکتبی شیعیان را با قدرت و صلابت راهبری کرد و با ایجاد تشکیلات “وکالت" و حفظ ارتباط شیعیان با هم، وجوهات از اطراف و اکناف جهان اسلام، سمت حضرتش ارسال می شد و بدین شکل شیعیان از احوال یکدیگر و خطرات پیش رو نیز مطلع می گشتند، همچنین امام علیه السلام با تربیت افراد مبارز و نفوذ در دستگاه حکومتی بنی عباس، اهداف خویش را عملی می ساختند و اینچنین جنبش سری امام علیه السلام دراین روزگار، پر گستره شد، با این همه به دلیل نظارت سختگیرانه و مستکبرانه حکومت بنی عباس همگان نمیتوانستند نام امام را به صراحت برند و القابی برای ایشان می نهادند که فراوانی آنها نشانگر ظرافت فعالیتهای سری حضرت بود؛ القابی همچون “راحل"،"ماضی” ،"عبد صالح"،"عالم “،"صابر"و القابی دیگر.
زیارت امام موسی کاظم (ع)
همچنین آنحضرت موفق به تربیت شاگردانی گرانقدر در آن فضای پرازخفقان گشت افرادی نظیر:
-علي بن يقطين بن موسي بغدادي، شخصيتي پاك و گرانقدر بود و در محضر امام هفتم از موقعيت ويژه‌اي برخوردار بود.
-محمد بن ابي عمير ازدي، اهل بغداد و از مشهورترين دانشمندان و از راويان برجسته شيعه است.
-ابو محمّد عبد الله بن المغيره بجلي كوفي از فقهاي اصحاب و ثقه است و كسي از جهت جلالت دين و تقوا با او قابل قياس نيست.
-مفضّل بن عمر كوفي جعفي ابو محمد هشام بن الحكم: وي از بزرگان علم كلام و از پاك‌ترين علماي عصر خويش است و هميشه ترويج مذهب اماميّه مي‌نمود.
وبسیاری دیگر.
اما سرانجام در سال 138 ه.ق بعد از 35 سال زعامت و امامت شیعیان به دستور هارون که بیم نفوذ معنوی و موقعیت اجتماعی و قیام حضرت را بر علیه خود داشت به حضرت سم خورانده شد و این چنین خاک نقاب خویش را بر چهره دریای جود و اقیانوس علم و دانش و عابد و زاهدی راستین افکند و افلاکیان و خاکیان به سوگ نشستند. سالروز شهادتش بر تمام شیعیان و آزاد اندیشان جهان تسلیت باد.
قطره ای از دریا:
«مَنْ كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النّاسِ كَفَّ اللّهُ عَنْهُ عَذابَ یوْمِ الْقِیمَة
هر كه خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند عذاب روز قیامت را از او باز می‌دارد.[1]
أَفْضَلُ مَا یتَقَرَّبُ بِهِ الْعَبْدُ إِلَى اللَّهِ بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ بِهِ الصَّلَاةُ وَ بِرُّ الْوَالِدَینِ وَ تَرْكُ الْحَسَدِ وَ الْعُجْبِ وَ الْفَخْر
بهترین وسیله تقرب بنده به خدا، پس از معرفت او، نماز، نیکى به پدر و مادر، و وانهادن حسد، خودبینى و فخرفروشى است.[2]