حادثه رخ داده ویرانه برجای ونیازمندیاری
بهار شد. نوروز آمد. باران‌ها و رگبارهای بهاری باریدند و…سیل آمد. تا اینجایش مرام طبیعت است. سالی رُخ می‌دهد و سالی رُخ نمی‌دهد. مردم این سرزمین کهن، سال‌هاست که با این مرام طبیعت سرزمین‌شان آشنا هستند. هر دیاری از این سرزمین پهناور در طول سالیان راهکارهای مطابق با اقلیم خود را برای رویارویی با چنین پدیده‌هایی یافته‌اند.
درباره‌ی دلایل تشدید این وقایع در سال‌های اخیر و افزایش خسارات مالی و جانی آن بدون شک مطالب زیادی در اون روزها شنیده‌اید و خوانده‌اید.
در زمان وقوع یک حادثه‌ی طبیعی آن هم در وسعت زیاد کنونی، بدون شک اولویت در یاری رسانی به هموطنان آسیب‌دیده و جلوگیری از آسیب‌های بیشتر است تا پرداختن به دلایل وقوع حادثه و گشتن در پی مقصر. هرچند برای پیشگیری یا کاهش آسیب‌ها باید پس از وقوع این حوادث موشکافانه به همه‌ی ابعاد آن پرداخت.
ما ایرانیان مردمی همدل هستیم و همواره در طول تاریخ در برابر بلایای طبیعی و انسانی این یکدلی و همیاری ذاتی‌مان را اثبات کرده‌ایم. در حوادث اخیر هم شاید درخشان‌ترین صحنه‌ها از همین یکدلی‌ها شکل گرفتند. آنجا که زلزله‌زدگان کرمانشاهی برای سیلزدگان مازندرانی و گلستانی کمک ارسال می‌کنند، کلام از بیان شکوه این همه بزرگدلی ناتوان می‌ماند.
حادثه رخ داده، ویرانی‌ها بر جا و مردم نیازمند یاری. ارگان‌های دولتی تمام تلاش خود را می‌کنند و مردم هم مثل هربار یکدلانه به یاری شتافته‌اند. اما متاسفانه بازهم مثل هربار نواقص در کمکرسانی به موقع و درست فراوان است.
تجربه نشان داده حلقه‌ی مفقودی که روند یاری رسانی را در این شرایط کند می‌کند، نبود سازماندهی کافی و متشکل، دائمی، قابل اعتماد و آماده برای هدایت صحیح کمک‌ها، چه از سوی نهادهای مسئول موجود و چه از سوی جمعیت‌های مردمی است. کافی نبودن سازمان دهی محکم در نهادهای موجود، منجر به ایجاد بی نظمی و ناهماهنگی‌هایی گردیده که سبب گسترش آسیب‌ها و در نتیجه نارضایتی هموطنان آسیب دیده شده است.
ما نیز با ابراز تاسف و عرض تسلیت به همه‌ی آسیب دیدگان حوادث اخیر، امیدواریم که چنین تجربیاتی، سرانجام به ایجاد سازماندهی‌هایی بسیار کامل‌تر و آماده‌تر بیانجامد تا لااقل بتوانیم خسارات ناشی از خشم طبیعت که گاهی خود ناشی از نامهربانی‌های ما انسان‌ها با طبیعت است را کاهش دهیم.
به امید آن روز.
آریا یعقوب زاده