atrehentezar

بهار شد. نوروز آمد. باران‌ها و رگبارهای بهاری باریدند و…سیل آمد. تا اینجایش مرام طبیعت است. سالی رُخ می‌دهد و سالی رُخ نمی‌دهد. مردم این سرزمین کهن، سال‌هاست که با این مرام طبیعت سرزمین‌شان آشنا هستند. هر دیاری از این سرزمین پهناور در طول سالیان راهکارهای مطابق با اقلیم خود را برای رویارویی با چنین پدیده‌هایی یافته‌اند.
درباره‌ی دلایل تشدید این وقایع در سال‌های اخیر و افزایش خسارات مالی و جانی آن بدون شک مطالب زیادی در اون روزها شنیده‌اید و خوانده‌اید.
در زمان وقوع یک حادثه‌ی طبیعی آن هم در وسعت زیاد کنونی، بدون شک اولویت در یاری رسانی به هموطنان آسیب‌دیده و جلوگیری از آسیب‌های بیشتر است تا پرداختن به دلایل وقوع حادثه و گشتن در پی مقصر. هرچند برای پیشگیری یا کاهش آسیب‌ها باید پس از وقوع این حوادث موشکافانه به همه‌ی ابعاد آن پرداخت.
ما ایرانیان مردمی همدل هستیم و همواره در طول تاریخ در برابر بلایای طبیعی و انسانی این یکدلی و همیاری ذاتی‌مان را اثبات کرده‌ایم. در حوادث اخیر هم شاید درخشان‌ترین صحنه‌ها از همین یکدلی‌ها شکل گرفتند. آنجا که زلزله‌زدگان کرمانشاهی برای سیلزدگان مازندرانی و گلستانی کمک ارسال می‌کنند، کلام از بیان شکوه این همه بزرگدلی ناتوان می‌ماند.
حادثه رخ داده، ویرانی‌ها بر جا و مردم نیازمند یاری. ارگان‌های دولتی تمام تلاش خود را می‌کنند و مردم هم مثل هربار یکدلانه به یاری شتافته‌اند. اما متاسفانه بازهم مثل هربار نواقص در کمکرسانی به موقع و درست فراوان است.
تجربه نشان داده حلقه‌ی مفقودی که روند یاری رسانی را در این شرایط کند می‌کند، نبود سازماندهی کافی و متشکل، دائمی، قابل اعتماد و آماده برای هدایت صحیح کمک‌ها، چه از سوی نهادهای مسئول موجود و چه از سوی جمعیت‌های مردمی است. کافی نبودن سازمان دهی محکم در نهادهای موجود، منجر به ایجاد بی نظمی و ناهماهنگی‌هایی گردیده که سبب گسترش آسیب‌ها و در نتیجه نارضایتی هموطنان آسیب دیده شده است.
ما نیز با ابراز تاسف و عرض تسلیت به همه‌ی آسیب دیدگان حوادث اخیر، امیدواریم که چنین تجربیاتی، سرانجام به ایجاد سازماندهی‌هایی بسیار کامل‌تر و آماده‌تر بیانجامد تا لااقل بتوانیم خسارات ناشی از خشم طبیعت که گاهی خود ناشی از نامهربانی‌های ما انسان‌ها با طبیعت است را کاهش دهیم.
به امید آن روز.

آریا یعقوب زاده

الله اعلم حیث یجعل رسالته.
خدا آگاهتر است رسالتش را کجا قرار دهد.سوره انعام آیه 124

هفتمین سپهر سعادت ،امام موسی بن جعفر در پی شهادت امام صادق(ع) زمام زندگی دو سرای مسلمانان جهان را به دست گرفت و در زندگی آکنده از مصائب و زندانهای طولانی ،این بار گران را چنان که شایسته بود به مقصد رساند. امام علیه السلام در بحبوحه حکومت سرکوبگرانه ی هارون جنبش مکتبی شیعیان را با قدرت و صلابت راهبری کرد و با ایجاد تشکیلات “وکالت"  و حفظ ارتباط شیعیان با هم، وجوهات از اطراف و اکناف جهان اسلام، سمت حضرتش ارسال می شد و بدین شکل شیعیان از احوال یکدیگر و خطرات پیش رو نیز مطلع می گشتند، همچنین امام علیه السلام با تربیت افراد مبارز و نفوذ در دستگاه حکومتی  بنی عباس، اهداف خویش را عملی می ساختند و اینچنین جنبش سری امام علیه السلام دراین روزگار، پر گستره  شد، با این همه به دلیل نظارت سختگیرانه و مستکبرانه حکومت بنی عباس همگان نمیتوانستند نام امام را به صراحت برند و القابی برای ایشان می نهادند که فراوانی آنها نشانگر ظرافت فعالیتهای سری حضرت بود؛ القابی همچون “راحل"،"ماضی” ،"عبد صالح"،"عالم “،"صابر"و القابی دیگر.

زیارت امام موسی کاظم (ع)

همچنین آنحضرت موفق به تربیت شاگردانی گرانقدر در آن فضای پرازخفقان گشت افرادی نظیر:
-علي بن يقطين بن موسي بغدادي، شخصيتي پاك و گرانقدر بود و در محضر امام هفتم از موقعيت ويژه‌اي برخوردار بود.
-محمد بن ابي عمير ازدي، اهل بغداد و  از مشهورترين دانشمندان و از راويان برجسته شيعه است.
-ابو محمّد عبد الله بن المغيره بجلي كوفي از فقهاي اصحاب و ثقه است و كسي از جهت جلالت دين و تقوا با او قابل قياس نيست.
-مفضّل بن عمر كوفي جعفي ابو محمد هشام بن الحكم: وي از بزرگان علم كلام و از پاك‌ترين علماي عصر خويش است و هميشه  ترويج مذهب اماميّه مي‌نمود.
وبسیاری دیگر.

اما سرانجام در سال 138 ه.ق بعد از 35 سال زعامت و امامت شیعیان به دستور هارون که بیم نفوذ معنوی و موقعیت اجتماعی و قیام حضرت را بر علیه خود داشت به حضرت سم خورانده شد و این چنین خاک نقاب خویش را بر چهره  دریای  جود  و اقیانوس علم و دانش و عابد و زاهدی راستین افکند و افلاکیان و خاکیان  به سوگ نشستند. سالروز شهادتش بر تمام شیعیان و آزاد اندیشان جهان تسلیت باد.

قطره ای از دریا:
«مَنْ كَفَّ غَضَبَهُ عَنِ النّاسِ كَفَّ اللّهُ عَنْهُ عَذابَ یوْمِ الْقِیمَة
هر كه خشم خود را از مردم باز دارد، خداوند عذاب روز قیامت را از او باز می‌دارد.[1]

أَفْضَلُ مَا یتَقَرَّبُ بِهِ الْعَبْدُ إِلَى اللَّهِ بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ بِهِ الصَّلَاةُ وَ بِرُّ الْوَالِدَینِ وَ تَرْكُ الْحَسَدِ وَ الْعُجْبِ وَ الْفَخْر
بهترین وسیله تقرب بنده به خدا، پس از معرفت او، نماز، نیکى به پدر و مادر، و وانهادن حسد، خودبینى و فخرفروشى است.[2]

قل ما اسالکم علیه من اجر الا من شاء ان یتخذ الی ربه سبیلا
بگو من از شما هیچ مزدی برای رسالتم نمی خواهم جز اینکه کسی بخواهد به سوی پروردگار خویش راهی برگزیند.

زیارت پیامبر اسلام (ص)
زیارت امام علی (ع) در شب مبعث
اعمال روز 27 رجب

مبعوث شد، برگزیده ای پاک که در برابر تمامی مصائب مسیر رسالتش، تنها خواستار هدایت امتش بود؛ هرگونه استهزا و تمسخر مشرکان که او را ساحر و شاعر،  جن زده و دروغگو می خواندند به جان خرید.
او را بی نسل و ابتر می نامیدند، ولی او به وعده خداوند ایمان داشت.
چه سنگهایی که از هر سو در کوچه ها بر سرش فرود می آمدند وچه خارهایی که  به پایش می خلیدند، بازهم استوار در مسیر رسالتش گام می نهاد.
 زباله و نخاله بر درب منزلش میریختند و او همچنان تنها مصداق آیه “وانک لعلی خلق عظیم “(قطعا تو را خویی والاست) بود واز هدایتشان ناامید نمی گشت، به پرده کعبه چنگ می زد و می فرمود: خداوندا امت من را ببخش آنها جاهلند.
او بی پروا تمام اینها را تاب آورد تا بتواند پرده جهل و خرافه پرستی را از اندیشه امتش بزداید و نور یکتاپرستی، عدالت و ارتقای اندیشه را بر ضمیرشان بتاباند.
او مبعوث شد تا انسانیت و اخلاقیات را در پی حاکمیت شهوت و دنیازدگی جوامع انسانی دگرباره جاری سازد.
درآن روزگار دهشتناک او تفضل و رحمت پروردگار به آدمیان بود، تا راه محو شده و معرفت گمشده هستی را به ایشان به یاد آورد و از خواب غفلت بیدارشان کرده و به راه رستگاری و هدایت رهنمون شود.
مبعوث شد تا هرگونه حجتی در راه خیره گی و خیرگریزی از دوش انسانها برداشته شود و رحمت الهی و عنایت ربوبی بر همگان بتابد.
واکنون بعد از گذر 1400 سال و اندی که نام وآیین زیبایش رایحه بخش تمام عصرها بوده، او هنوز دلتنگ بشریتی است که ره گم کرده و نگاه نگرانش در پی  راهیابی انسانهاست.
و هموست که شفاعت خود در قیامت و ظهور آخرین منجی حضرت صاحب الزمان را نوید داده است.
باشد که پیرو حقیقی اسلام ناب محمدی ومنتظر واقعی منجی بشریت باشیم.
روز برگزیده شدن آخرین پیامبر آفرینش محمد مصطفی صلوات الله علیه بر همگان خجسته و مبارک باد.

غنوده کعبه و اُمّ القری به بستر خواب
ولی به دامن غار حرا دلی بی تاب…
وجود وی همگی درد و التهاب شده
ز آتش دل خود همچو شمع، آب شده
که پیک حضرت دادار، جبرئیل امین
عیان به منظر او شد، خطاب کرد چنین
بخوان به نام خدایی که ربّ “ما خلق” است
پدیدآور انسان، ز نطفه و علق است …
به گوش هوش چو این نغمه ی سروش شنید
هزار چشمه نور از درون او جوشید
ز قید جسم رها شد، به ملک جان پیوست
شکست مرز مکان را، به لا مکان پیوست …
دوباره چون به مکان، رو، ز لامکان آورد
امید و عشق و رهایی به ارمغان آورد
درود و رحمت وافر، ز کردگار قدیر
بر آن گزیده ی یزدان، بر آن سراج منیر …
استاد محمود شاهرخی 

اعظم زاهدی
بادصبا
همراز سحرخیزان، همراه برنامه ریزان

ملقب به قمر بنی هاشم، ساقی لب تشنگان، فرزند شیرخدا علی بن ابیطالب امیرالمومنین.
مولود شیرزنی ارجمند بنام فاطمه کلابیه که او را ام البنین می خوانند.
میان بین الحرمین، میان دو گنبد؛ خوب که نظاره کنی سربازی سرفراز و جانبازی جان بر کف می بینی که به قامت ایستاده و همچنان چشم به حریم برادر دوخته تا پاسدار و نگهبان ولی و همچون کربلا آرامش بخش قلب امام خود باشد.

زيارت حضرت عباس(ع)
اعمال روز چهارم شعبان

غیرتمندی است که از دنیای دون دست شسته و مرز عشق را درنوردیده و در آسمانها جایگاهی والا یافته، آنچنان که حضرت سجاد (علیه السلام) می فرماید: “خداوند عمویم عباس را رحمت کند… در بارگاه باریتعالی در قیامت منزلتی دارد که تمامی شهدا به آن غبطه می خورند.”
و امام هادی نیز در زیارت ناحیه مقدسه بر او درود می گوید: “سلام بر ابوالفضل العباس …آنکه دنیا را وسیله آخرت قرار داد و فداکارانه خود را فدای برادر نمود آن که برای آبرسانی تلاش بسیار نمود و دو دستش در راه خدا قطع شد.”
امید است به رستاخیز، دستان بریده اش دستگیرمان باشد.
السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ الْمُطِيعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ سَلَّمَ
سلام بر تو اى بنده شایسته فرمانبر خدا و رسول خدا، و امیر مؤمنان و حسن و حسین (درود خدا بر آنان باد) (زیارت حضرت عباس)
چهارم شعبان ولادت باب الحوائج “عباس بن علی” (علیهما السلام) بر شیفتگان و ارادتمندان حضرتش مبارک باد.

زيارت حضرت عباس(ع)
اعمال روز چهارم شعبان

عطری از سمت خدا دل را بهاری می کند
چشمه های نور را در سینه جاری می کند…
حضرت خورشید خود را در جمال ماه دید
مرتضا شیر خدای دیگری در راه دید…
گر یداله فوق ایدیهم علی شیر خداست
بر یدالله است او دست خدا در آستین…
دیدن روی خداییِ ابوالفضل علی
کاشف الکربیست بر روی دلارای حسین
با نگاهی او دو عالم را سلیمان می کند
کافران را با نگاهی جمله سلمان می کند
ناصر شهریاری

اعظم زاهدی
بادصبا
همراز سحرخیزان، همراه برنامه ریزان

زین العابدین بازمانده ی دشت غرقه به خون کربلا، زینت دنیا و چراغی فرا روی تحیر انسان.
امامی که دیانت را به کمال رساند و رسالت الهی خویش را نه به سان برادر، بلکه به طریقی دیگر به ثمر رساند.
آن که با پرستش پیشگی و سر بر آستان ربوبیت ساییدن، غایت آفرینش یعنی -عبدی أطِعنی- را تجسم بخشید و به زمین و زمان آموخت که زیباترین شکل و شمایل آدمی، سجده او در برابر یگانه خالق هستی است.

زیارت ائمه بقیع (ع)
اعمال پنجم شعبان – ولادت امام سجاد(ع)
نماز امام سجاد(ع)
دعاء حضرت سجاد(ع)

و میراثی نگاشته شده را به یادگار گذارد، در فصاحت و بلاغت همچون نهج البلاغه که در قالب دعا، مضامین عرفانی و معرفتی و اخلاقی و… را بیان می کند و آن زبور آل محمد، خواهر قرآن و انجیل اهل بیت هم نام گرفت.
این کتاب در دوران خفقان حکومت بنی امیه علاوه بر اتصال انسان به محبوب، بهترین روش برای تربیت، پرورش و راهنمایی جامعه ی از حق منحرف شده و فروخفته ی آن دوران و تمام اعصار است.
حضرت برای انجام رسالت خویش تنها به بیان دعا اکتفا نکرد بلکه با تمامیت وجود خویش به هدایت انسانها پرداخت؛ چه با گریه های همیشگی بر امام حسین، چه با اقامه نمازهای طولانی و چه با انفاق های شبانه و چه خریدن و آزاد کردن بردگان که به اندازه لشکری بوده اند.
و این حرکت امام سجاد، آغازگر نهضتی بود که امام باقر و امام صادق علیهم السلام آن را تقویت و استمرار بخشیدند.
پنجم شعبان میلاد با سعادت زین و آذین هستی فرخنده باد.
امام سجاد(ع):
بارالها، چنان کن که از هیبت پدر و مادرم همانسان که از هیبت پادشاه خودکامه، بیمناک باشم و به آنان چون مادری مهربان نیکی کنم. و طاعت مرا نسبت به آنان و نیکویی مرا درباره ایشان در نظرم از خواب در چشم خسته شیرینتر کن و از آب خنک در کام تشنه گواراتر. چندان که خرسندی شان را بر خرسندی خود برتری دهم، و آرزوشان را بر آرزوی خود مقدم بدارم، و نیکویی آنان را، هرچند اندک، درباره خود بسیار شمارم، و نیکویی خود را در مورد آنان، هر چند بسیار، اندک انگارم.[1]

اعظم زاهدی