سّری زهرکینه می چکد ،جهان معنای یتیمی را می چشد...
مرغابیان اش می کنند اصرار مولا را
شاید نگه دارند با اجبار مولا را
آخر هدف دارد میان سجده در محراب
تیغی به زهر آغشته و بیمار مولا را
شب نوزدهم ماه مبارک رمضان است و حیدر کرار افطار را در خانۀ دخترش ام‌کلثوم گذرانده اما انگار این شب آبستن حادثه‌ای است از جنس غربت پر تکرار مظلومیت آل طه….
علی(ع) خوب می‌داند امشب ندای «فُزتُ و رب‌الکعبه…» اش به‌گونه‌ای مسجد کوفه را به لرزه در خواهد آورد که ندایش تا ابدیت ماندگار خواهد شد…
قصد اقامه نماز صبح در مسجد کوفه کرد در حالی که زمین و زمان حال دگرگونی داشت اما امیر مومنان (ع) رفت تا کوچه‌های کوفه شاهد گام‌های پرصلابت مردی از جنس نور باشند که به سوی قتلگاهش قدم برمی‌دارد…
آری تنها راه از میدان به در کردن یگانه شیرخدا، خنجر از پشت زدن و دشنه در حال نماز کشیدن است…
مناجات حضرت امیرالمومنین علیه السلام
برای اثبات اینکه ضربت خوردن امام علی (ع)در مسجد و در حین نماز بوده دلائل و روایات متعددی است از جمله اینکه امام سجاد (ع) فرمودند:« وقتی ابن ملجم می خواست به امام على (ع) ضربه بزند، شخص دیگری با او همدست بود که ضربه اش به دیوار برخورد کرد، امّا ضربه ابن ملجم به آن حضرت اصابت کرد. و در حالی که امام در سجده بود، بر سر آن حضرت (جایى که قبلاً نیز در جنگها زخم برداشته بود.) فرود آمد. در آن هنگام حسن و حسین آمدند و ابن ملجم را گرفتند و در بند کردند.»[1]
شمشیر ابن‌ملجم فرق علی را نه! فرق انسانیت و جوانمردی بلکه فرق تمام عدالت را نشانه گرفت و به زهر چشاند!
که بعد از علی، «عدالت» معنای خود را در چهره‌های پر نفاق کوفیان گم کرد و نان آور یتیمان کوفه را در خون بر خواسته از خشم حسادت آدم‌نماهایی از جنس روبه صفتان غلتانید…
علی(ع) همان است که پیامبر اعظم(ص) در مقامش فرموده:«این جبرئیل است که به من خبر می دهد که همانا بزرگ ترین و واقعی ترین خوشبخت کسی است که علی را در زمان حیاتش و پس از مرگش دوست داشته باشد»[2]
مناجات حضرت امیرالمومنین علیه السلام
یاعلی….
زهر جهل روی تیغ عریان کینه، بی تابی می کند و محراب برای خون تو به زمین افتاده…
تو از تبار نوری که از قبله می آیی و به سوی قبله می روی….
تو از بستر محمد(ص) آمدی و تنت بوی بال‌های عطراگین جبرئیل را می‌داد …
تو همدم بی‌کسان و یتیمان بودی اما جهانی بعد از تو یتیم درد بی‌کسی خواهد ماند!!!
