atrehentezar

همه‌ی ما نامه‌اش را می‌شناسیم. از طرف مدرسه به پدر یا مادر. جلسه‌ی انجمن اولیا و مربیان. شاید فکرش را نکنید اما ایده‌ی ایجاد جلسات اولیا و مربیان به سال ۱۳۲۶ برمی‌گردد. یعنی حدود هفتاد سال است که بچه‌ها با این دعوت‌نامه آشنا شده‌اند! البته قانون رسمی ایجاد این انجمن سال ۱۳۴۶ تصویب شد. هدف چه بود؟ ارتباط بیشتر بین والدین و معلم‌ها در جهت بهبود روند آموزش و پرورش.
بارها این جمله را شنیده‌ایم که مدرسه خانه‌ی دوم دانش‌آموز است. بعد از هفت سالگی، کودکان حدود نیمی از زمان فعال روز را در مدرسه سپری می‌کنند. بدون شک تاثیری که معلم‌ها و کادر آموزشی مدرسه بر پرورش فرزندان دارند، اگر بیشتر از پدر و مادر نباشد، کم‌تر نیست. مدرسه خانه‌ی دوم فرزندان ماست و این خانه‌ی دوم والدین دومی هم دارد.
تا به حال فکرش را کرده‌اید که شما تنها پدر و مادر فرزندتان نباشید؟ دعوت‌نامه‌ی جلسه‌ی اولیا و مربیان، نامه‌ی درخواست دیداری است که این همراهان زحمتکش و همدل فرستاده‌اند و از ما خواسته‌اند که برای هماهنگی بیشتر برای ساختن آینده‌ی فرزندمان، به دیدارشان برویم. شاید اگر با این دیدگاه به اهمیت این ارتباط نگاه کنیم، این‌بار با اشتیاق بیشتر و لبخندی بر لب نامه را از دست فرزندمان بگیریم.
معلمان و مربیان، افرادی نیستند که ما فرزند دلبندمان را به آنها سپرده باشیم تا تربیت‌شان کنند، آنها ادامه‌ی حضور خودِ ما هستند و ما ادامه‌ی حضور آنها. در کنار هم بودن اولیا و مربیان، مهم‌ترین فعالیت تیمی ما برای پرورش بهتر نسل آینده است. پس طبیعی است که جای ما ایستادن در کنار آنها باشد نه مقابل‌شان. 

بیست و چهارم ماه مهر، روز این پیوند زیبای آینده‌ساز را گرامی می‌داریم.