atrehentezar

اینجا عمود هزار و چهارصد و پنجاه و دو و امروز هزارو سیصد و هفتاد و نهمین جشنواره بین الحرمینی عشق است.
دلها با جاذبه نام حسین فراخوان شده اند. علاقه مندان رهسپار نینوا شده اند و آثارشان را در قالب قلب های داغ دیده آورده اند. آرمان اشکهایشان و رسالت قدمهایشان تحقق عشق است در مقوله عقل. 

زیارت اربعین
زیارت امین الله

این دلها برگزیده شده اند تا بر فرش سرخ کربلا قدم گذارند و در روز داوری تندیس اخلاص و لوح تقدیر بهترین احساس را دریافت دارند.
اینجا، آغاز راه است، پایانِ نامه های کوفی، عمود هزار و چهارصد و پنجاه و دو

قلبم قلمرو همۀ عاشقانه‌هاست
من، اربعین، حرم، سفر بیکرانه‌هاست
دل می‌زند به وسعت دریا و می‌رود
آن زائری که در دل تنگش بهانه‌هاست
اینجا ستون به آخر خط می‌رسد ولی…
اینجا جنون جاری آن جاودانه‌هاست
علی پور زمان

زیارت عاشورا
زیارت وارث
نماز امام حسین (ع)
زیارت اول امام حسین (ع)

همه‌ی ما نامه‌اش را می‌شناسیم. از طرف مدرسه به پدر یا مادر. جلسه‌ی انجمن اولیا و مربیان. شاید فکرش را نکنید اما ایده‌ی ایجاد جلسات اولیا و مربیان به سال ۱۳۲۶ برمی‌گردد. یعنی حدود هفتاد سال است که بچه‌ها با این دعوت‌نامه آشنا شده‌اند! البته قانون رسمی ایجاد این انجمن سال ۱۳۴۶ تصویب شد. هدف چه بود؟ ارتباط بیشتر بین والدین و معلم‌ها در جهت بهبود روند آموزش و پرورش.
بارها این جمله را شنیده‌ایم که مدرسه خانه‌ی دوم دانش‌آموز است. بعد از هفت سالگی، کودکان حدود نیمی از زمان فعال روز را در مدرسه سپری می‌کنند. بدون شک تاثیری که معلم‌ها و کادر آموزشی مدرسه بر پرورش فرزندان دارند، اگر بیشتر از پدر و مادر نباشد، کم‌تر نیست. مدرسه خانه‌ی دوم فرزندان ماست و این خانه‌ی دوم والدین دومی هم دارد.
تا به حال فکرش را کرده‌اید که شما تنها پدر و مادر فرزندتان نباشید؟ دعوت‌نامه‌ی جلسه‌ی اولیا و مربیان، نامه‌ی درخواست دیداری است که این همراهان زحمتکش و همدل فرستاده‌اند و از ما خواسته‌اند که برای هماهنگی بیشتر برای ساختن آینده‌ی فرزندمان، به دیدارشان برویم. شاید اگر با این دیدگاه به اهمیت این ارتباط نگاه کنیم، این‌بار با اشتیاق بیشتر و لبخندی بر لب نامه را از دست فرزندمان بگیریم.
معلمان و مربیان، افرادی نیستند که ما فرزند دلبندمان را به آنها سپرده باشیم تا تربیت‌شان کنند، آنها ادامه‌ی حضور خودِ ما هستند و ما ادامه‌ی حضور آنها. در کنار هم بودن اولیا و مربیان، مهم‌ترین فعالیت تیمی ما برای پرورش بهتر نسل آینده است. پس طبیعی است که جای ما ایستادن در کنار آنها باشد نه مقابل‌شان. 

بیست و چهارم ماه مهر، روز این پیوند زیبای آینده‌ساز را گرامی می‌داریم.

با صدای اذان گوشی‌ام بیدار می‌شوم. نسیم خوش‌بوی پاییزی، از پنجره‌ی باز صورتم را نوازش می‌کند و حسابی سر حالم می‌آورد. کتری روی گاز قُل‌قُل می‌کند و بوی نان تُست شده و باز و بسته شدن درِ یخچال نشان می‌دهد که باز هم مادر از من سحرخیزتر بوده. می‌دانم که تا من وضو بگیرم و نماز بخوانم صبحانه روی میز آماده است.
صفحه‌ی ساعت مُچی‌ام را لمس می‌کنم. باید بجُنبم وگرنه از سرویس اداره جا می‌مانم. بعد از نماز به آشپزخانه می‌روم. مادر به عادت همیشه سلام که می‌کند، گونه‌ام را می‌بوسد. خدایا هیچ‌وقت بوی مادر را، روشنی دلم را از من نگیر. برادرم با همان شوخی‌ها و سر وصدای همیشگی می‌آید و دور هم صبحانه می‌خوریم. بوی چای تازه‌دم آن هم ایرانی‌اش من را هم سر ذوق می‌آورد. لباس می‌پوشم و آماده‌ی رفتن می‌شوم. وارد حیاط که می‌شوم بوی نم خاک بهم می‌گوید که دیشب باران باریده. حالم بهتر می‌شود.
“همسفر” را باز می‌کنم. اسمی است که روی عصای سفیدم گذاشته‌ام. همسفر شروع می‌کند به لمس کردن موزاییک‌های مرطوب. درِ حیاط را باز می‌کنم و سفر من و همسفر به یک روز دیگر آغاز می‌شود…

روز نابینایان و عصای سفید را به همه‌ی روشن‌دلان جهان تبریک می‌گویم.

آریا یعقوب‌زاده

امشب سفیر سه ساله حسین(ع) به سرزمین شام رسید. شنیدنی نیست قصه غربت آن شبهای دمشق. دخترک بهانه بابا می گیرد و…
گناهش چیست؟
بی گناه نیست. او فرزندحسین است که بر  امیرالکافرین شوریده است. او نواده رسول الله است، کسی که طنین نامش بر فراز مأذنه های شهر، خاطر ناپاکان روزگار را آزرده می سازد. سه سالگی هم دلیل محکمی بر بی گناهی اش نیست. سه ساله کربلا زینب دیگری خواهد شد که هیبت پوشالی طاغوت زمانش را بر باد خواهد داد.
رقیه امشب در کنج خرابه خاموش می شود. اما چراغی در تاریکخانه دنیا می افروزد که تا همیشه روزگار خواهد درخشید.
رقیه جان!
خوش باش که امشب دوباره بابا را در آغوش خواهی گرفت و زینب دیگر مجبور نیست هر بار که می پرسی «بابایم کجاست؟» به بهشت حواله ات بدهد.
رقیه جان شهادتت مبارک   

در نام رقیه فاطمه پنهان است
از این دو یكی جان و یكی جانان است
در روی كبود این دو پیداست خدا
آیینه بزرگ و كوچكش یكسان است

زیارت عاشورا
زیارت وارث

امروز ولادت امام باقر علیه السلام است (البته به روایتی). داشتم لابلای کتاب ها و سایت ها دنبال حدیثی از ایشون می گشتم که حالم رو سر جا بیاره، یه حدیث به چشمم خورد که تا حالا ندیده بودم. راستش حالم که سر جا نیومد هیچ دلشوره هم گرفتم، یه سوال بزرگ ذهنم رو درگیر کرد! نکنه…؟
شما هم بخونیدش یه کم دلشوره عیبی نداره! شما هم به سوال خودتون جواب بدین.

امام باقر علیه السلام:
ای جابر!
آیا كسی كه ادعای تشیع می‌كند همین كه بگوید ما را دوست دارد، كفایت می‌كند؟ به خدا سوگند! شیعه ما نیست مگر كسی كه از خدا بپرهیزد و او را اطاعت كند.
ای جابر!
شیعیان ما شناخته نمی‌شوند مگر به نشانه تواضع، خشوع، امانتداری، زیادی یاد خدا، روزه، نماز، نیكی به پدر و مادر كردن، وارسی حال همسایگان،‌ درویشان، مستمندان، بدهكاران و یتیمان، صدق در گفتار، خواندن قرآن، نگه داشتن زبان خود از مردم جز به ذكر خیر، و آنها امین قوم خود در همه چیز هستند.
گویا جابر هم مثل من و شما تعجب می کند و می گوید: ای فرزند رسول خدا، امروز كسی را با اين صفات نمی‌يابيم.
امام می فرمایند: ای جابر!
مبادا روش های مردم تو را به این باور برساند كه برای مردم همین كافی است كه بگویند: علی علیه السلام را دوست دارم و پیرو اویم ولی در عمل كوتاهی كند! …در این صورت دوستی او فایده‌ای برایش نخواهد داشت. پس از خدا بترسید و برای خدا كار كنید، به راستی میان خدا و كسی خویشی وجود ندارد، محبوبترین و ارجمند‌ترین بندگان نزد خدا، با تقواترین و مطیع‌ترین آنهاست.
ای جابر!
به خدا سوگند جز به اطاعت نمی‌توان به خدا نزدیك شد، با ما برات آزادی از دوزخ نیست و احدی را بر خدا حجتی نیست، هر كه مطیع خداست،‌ دوست ماست و هر كه نافرمان خداست، دشمن ماست، كسی به ولایت و دوستی ما جز با عمل و پارسائی‌ نمی‌رسد.
ممنونم از شما که این حدیث رو خوندین و بهش فکر کردین و ممنونم از جناب جابر که این کلام امام باقر(ع) رو برامون نقل کرد تا برسه به دستمون.
روزهای خوبی داشته باشین. 

دعای حضرت امام محمد باقر (ع)
نماز حضرت امام محمد باقر (ع)
صلوات بر امام محمد باقر (ع)
زیارت ائمه بقیع