atrehentezar

پیامبر اسلام(ص) فرمود: “اولین کسی که داخل بهشت می‌شود، فاطمه است."[1]

آری فاطمه! همان تافته جدابافته از حریر عشق الهی که بر تارک دنیای هزار رنگ هستی، با بودنش نقشی برجسته به تصویر کشید…
همان بزرگ بانویی که کوثر بهشت عزت و نام از میلاد او وام گرفت و جوشش و خروش از مهرانگی‌اش…
فاطمه فرشته‌ای الهی بود که با زمینی شدنش اعتبار جهانی گشت که روز «مادر» داشتنش، مرهون میلاد اوست.

زیارت حضرت فاطمه زهرا (س)

آری زهرا با بودنش تبرک دنیا شد؛ بودنی که تنها هجده بهار میزبان شکفتنش بود و هجده تابستان شاهد به بار نشستنش؛ هجده پاییز ناظر خزان‌های بی رحم روزگار بر پیکرش و تنها هجده زمستان کفن پوش بی نام و نشان شدن یاس قامتش! 

فاطمه یک زن نه یک جماعت بود که فدک به نامش شد و فلک قافیه ای در خور شأن او…
عشق بانویی که آب هم با مهریه شدن او بود که حرمت یافت…

حتی نام‌های جهان هم برای توصیفش عقیم و ناتوانند و اوست که به این اسما اعتبار و جرأت بودن داده و مادران را کرامت بخشیده…

و حال امروز روز توست مادر!
تویی که به اعتبار فاطمه مادری کردن را سرمه چشمان همیشه نگرانت کرده‌ای و عشق دادن را به تاسی از او فرا گرفته‌ای…
و چه زیباست روزت که آغشته به گلاب وجود نازدانه محمد مصطفی (ص) است .

مادران سرزمینم…
روزتان پر از شمیم گل‌های ناب بهاری باد

ساعت از نیمه شب گذشته جز صدای آه و ناله زیرلب بیماران چیزی شنیده نمی شود …
می آید با همان لبخند همیشگی و انرژی مضاعفی که خستگی را نیز در برابرش به زانو درآورده…
تک تک به تخت بیماران سری می زند به کسی دارو می دهد و دیگری را با فشردن دستش التیام می بخشد…
کودک را نوازش میکند و به مادر نشسته بر بالینش عشق تعارف می کند و ایستادگی می خوراند…

آری پرستار….همان که سپیدی لباسش براتی بر پاکی دلی است که در گرو عشق به الگوی زینبی اش داشته و دارد.
همان زینب کبری که در پنجم جمادی الاول زمینی شد و پرستاری امام زمانش حضرت زین العابدین(ع)و دیگر بیماران و مصیبت زدگان اهل بیت(ع) را برعهده داشت و این روز را مزین به نام پرستار نمود.

بر این اساس است که امام صادق (ع) در شأنش فرموده اند:«کسی که برای برآوردن نیاز بیماری تلاش کند، خواه نیازاو برآورده شود یا نه همانندروزی که از مادر متولد شده است از گناهان پاک می گردد»[1]

زیارت عاشورا
زیارت جامعه کبیره

سپیدپوش مهربان و صبور؛ من در حیرتم از عنایتی که خدا به ضمیرت روا داشته که شب ها از غم هم نوعان رنجورت، خواب به چشم‌هایت راه نمیدهی و خستگی را به حاشیه می رانی تا بیمارت خستگی زتن برهاند …

شک ندارم سینه ات سیراب از دریای عشق به خدا و یاری به بندگان اوست که این چنین احسان و ازخودگذشتگی بر بیماران می باری و زخم هایشان را التیام می دهی…
تو خود تعبیر بی پیرایه ای از صبر و صبوری هستی که بر درد بیماران نه مرهم که محبت و عشق می نهی…
چشمانت نگاه نگران شان را به امید فرا می خواند و گرمای دست‌هایت سردی دردهایشان را استقامت می آموزد.
جایگاهت آنقدر بالا است که پیامبر مهربانی ها در مقاوت فرمو:هر کس یک شبانه روز بیمارى را پرستارى کند، خداوند، او را همراه با ابراهیم خلیل، برمی انگیزد و به سان برقى پُر درخشش، از صراط می ‏گذرد.[2]
دست مهرخدا همواره به همراه مهربانی هات ؛ دعای دردمندانی که بر بالینشان بودی بدرقه راه و منش پروانگی ات….
تو همان باغبان گل های پژمُرده و شاخه های ترک خورده ای کن نگاه پروردگار بر تو می بارد…
خوشا بحالت فرشته دادرس دردمندان… نسیم رضایت خدا گوارای وجودت باد که براستی تو تندیس زیبای فداکاری و صبری و نماد نیکوکاری ای پرستار

روزت مبارک

اینک قم شهری است محزون از آرمیدن خواهری معصوم که سالهای کوتاه عمرش را در غم فراق برادر گذراند و به انتها رسانید؛ همان بانوی کریمه ای که کودکی اش نیز در فراق پدر سپری شده بود…
او که براستی فاطمه نام بود و چون فاطمه زهرا(س)، ولی خدا و حجت زمانش را با بصیرت علوی، شناخت و سختی و دوری راه را بر تن خرید و بی قرار درک محضر ولی زمان خود شد.

این بانوی بزرگوار در دهم ربیع الثانی سال ۲۰۱ هجری قمری در حالی که عازم سفر به خراسان و دیدار برادر گرامیشان امام رضا (ع) بودند؛ در شهر قم از دنیا رفتند و این چنین شد که قم نیز میعادگاهی برای عاشقان کویش گردید…

همان گونه که زینب کبری(ع) رشادت ها و شهادت عاشورائیان را با صبر و استقامت خویش به گوش همگان رسانید؛ فاطمه معصومه (س) نیز با گام های پرصلابتی که در دفاع از ولایت برداشت به شهر قم حیاتی دیگر بخشید و پناهگاهی برای دلهای خسته از نفاق و مشتاقان راه ولایت شد.

ایشان همان نازدانه ای است که برادرش رضا (ع) او را معصومه نامیده است؛ یعنی کسی که تفسیر معصومیت است که روزگاری در مدینه طلوع کرد‌ و در خاک کویری قم آرام گرفت و تفسیر واقعی از غربت به قربت رسیدن شد…

زیارت حضرت معصومه

حضرت صادق(ع) می فرماید: آگاه باشید که حرم من و حرم فرزندانم بعد از من، قم می باشد.[1]

آری به واقع فاطمه معصومه(س) به مانند گوهر و نگینی نایاب در قم می‌درخشد و ایران را به نور می خواند.

ایستاده‌ام گوشه‌ای کوچه را نگاه می‌کنم.از کوچه صدای خنده و بازی و شادی‌های کودکانه می‌آید، صدای بازی‌های راه مدرسه.
کودکی در میان بچه‌هاست که با گلوی کوچکش داد می‌زند، نان خشک و چیزهای کهنه می‌خرد. صدای چرخ‌دستی و گام‌های کودکانه‌اش، جای خنده را گرفته است.
آن‌ طرف، پشت پنجره، در اتاق ‌ کوچکی، کنج یک مریض‌خانهٔ محقر و سمج، کودکی اسیر تخت و بخت و روزهای سخت ناخوشی است.

من کنار کوچه ایستاده‌ام.
این سه دسته از کودکان کوچه‌اند: کودکان شاد درس‌خوان، کودکان سخت‌کوش کار، کودکان‌ رنج‌کشیدهٔ بیمار.
ایستاده‌ام و فکر می‌کنم به کودکی، به‌خنده‌های بی‌اراده و گریه‌های گاه‌گاه ناشی از دلیل‌های ساده، مثل تاب خوردن بند کفش‌هایمان یا شکستن نوک مدادمان.

کودکان بی‌پناه روزهای جنگ، روزهای آتش و گلوله و تفنگ هم کودک‌اند.

حق کودکان بازی است و شادی و درس و مشق مدرسه، نه کار و رنج و جنگ.

من کنار کوچه ایستاده‌ام، به کودکان نگاه می‌کنم.
راستی شما روزهای کودکی‌تان چه‌طور بود؟ چفت‌وبست زندگی‌تان جفت‌وجور بود؟
کاش از این بعد، شما که مثل من، کودکی‌تان مثل برق و باد رفته است، بیش از این حواستان به کودکان باشد؛ کودکان خانواده، کوچه، شهر یا وطن بیش‌‌تر کودک درون‌تان، شادمان و سربه‌راه.

از عوامل مؤثر در سعادت و موفقیت انسانها داشتن نیاکان شایسته است چرا که در سایه وجود چنین بستر مناسبی است که مقدمات پرورش انسانهای شایسته فراهم می‌گردد، حضرت عبدالعظیم علیه السلام از این موهبت و نعمت ارزشمند الهی برخوردار بودند. نسب ایشان با چهار واسطه به امام حسن مجتبی(ع) می‌رسد.

ایشان در دانش و تقوا به منزلتی رسید که همواره مورد احترام و اعتماد امام معصوم زمان خویش بود.
منزلت ایشان به حدی بود که در طول عمر پر برکتشان هر یک از سه امام معاصر او (امام رضا(ع)، امام جواد(ع) و امام هادی (ع)) از وی راضی بودند و رفتار، عقاید و موضع گیری های او را تأیید می‌کردند و در بسیاری از مسائل و مشکلات مردم را به ایشان ارجاع میدادند.

فضیلت زیارت امام زادگان
زیارت حضرت عبدالعظیم علیه السلام
زیارت برای امام زادگان

در بخشی از زیارت نامه ایشان آمده: سلام بر تو ای بنده شایسته و وارسته خدا
سلام بر تو ای اباالقاسم فرزند امام مجتبی(ع)
سلام بر تو ای که در زیارت تو امید پاداش زیارت سید الشهدا هست
خداوند میان ما و شما در بهشت آشنایی برقرار کند و ما را در گروه شما محشور گرداند.
با دوستی شما و بیزاری از دشمنانتان و تسلیم بودن در برابر خدا به شما تقرب می جوییم،
ای سرور من؛ برای ورود به بهشت شفیع من باش

حال که زُوّارت “کَمَن زارَ الحسين”
دست ما بُگذار در دست حسین
کربلا میخواهم ز تو عبدِ عظیم
حال که آبرو داری در نزْد حسین