فرصت به چالش کشیدن نفس
ضیافتی در پیش است، همه دعوتند، خوانی گسترده انتظار میهمانان را می کشد، آنکه دعوت را بپذیرد از این بساط بهره ها می برد و می تواند توشه او تا قیامت باشد، خوشا به سعادت آنکه رضایت میزبان را از این سفره برچیند.
ولی جنس این ضیافت متفاوت است؛ رضایت میزبان در گرو ی مبارزه طلبیدن نفس میهمان است، مهمان باید بر خواسته های نفسانی چشم بپوشد، باید از خواب شیرین بگذرد و خود را مهیای آداب میهمانی کند، در طی روز بر گرسنگی و تشنگی غلبه کند، چشم از حرام بپوشد، زبان از بیهوده گویی و تهمت و غیبت و … ببندد، باید در حال مراقبه ی رفتار و گفتارش باشد تا مرتکب حرامی نشود و عمل به آن چه سخت و دشوار است.
“إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّی
نفس امر کننده به بدی است مگر این که پروردگارم رحمت آورد”
سوره یوسف آیه 53
ولی اینجا میزبان خداست حی لایزال، کریم و مهربان، عشقی لایتناهی که باز با مهرورزی به روی بندگانش آغوش گشوده، همو که نفس های روزه دار را تسبیح برمی شمرد و خوابش را جزو عبادات می داند، اعمال روزه دار در آستانش پذیرفته و دعاهایشان اجابت شده است، درب عفو و مغفرتش به روی آنها باز است، تلاوت هر آیه از کلام نور، برایش حکم تلاوت ختم قرآن دارد و افطاری دادن به یک دانه خرما و پیشانی بر آستانش ساییدن پاداشی چندین برابر دارد.
این مهر نهایت ندارد؛ به روزه دارش مژده داده، لحظه لحظه ماه را با نگاههای کریمانه و رحیمانه اش همراه اوست. به ملائکه فرمان داده شبانه روز برایش طلب مغفرت کنند، بهشت را فرموده خود را برای روزه داران آذین کند، رایحه دهان روزه دار برایش رایحه ای خوشبو است و ماه مامور شده با محو تمام گناهان روزه دار پایان یابتا در پایان ماه کریم، هر کس به فراخور حال و ساحت معنوی که از این خوان برگرفته، پاسبانی نفس خیرگریز خویش را به دست گرفته و مقرب آستان حریمش گردد.
فرا رسیدن ماه رمضان کریم برهمگان خجسته باد.
فرازی از دعایرابوحمزه ثمالی:
«اي خداي من! من اميد به تو را بر اميد به غير تو ترجيح دادم. پناه آوردن به تو را جايگزين پناه بردن به ديگران کردم و مي‌دانم اگر کسي به سوي تو بيايد، راه نزديک است… .»
اعظم زاهدی